از نظر حضرت امام(ره) و برخی از مراجع دیگر موسیقی که مناسب مجالس لهو و لعب و مروج فساد باشد حرام است و تشخیص آن به نظر عرف است.

 گذشته از آثار زیان‏باری که موسیقی و غنا برای اعصاب و روان دارد این تأثیرات را نیز دارد:

 الف)  موجب فساد اخلاق می‏گردد و ایمان، حیا و عفت را از دل انسان یبرون می‏برد و تجربه نشان داده است که بسیاری از افراد تحت تاثیر آهنگ‏های غنا راه تقوا و پرهیزکاری را رها کرده و به شهوات و فساد روی می‏آورند. در تفسیر «روح‏المعانی» سخنی از سران یکی از بنی‏امیه نقل می‏کنند که به آنها می‏گفت: از غنابپرهیزید که حیا را کم می‏کند، شهوت را می‏افزاید، شخصیت را درهم می‏شکند؛ و اگر می‏بینیم که در روایات اسلامی مکرر آمده که غنا روح نفاق را در قلب پرورش می‏دهد، اشاره به همین حقیقت دارد. روح نفاق همان روح آلودگی به فساد و کناره‏گیری از تحول و پرهیزکاری است. امام صادق (ع) فرمودند:  «الغنا یورث النفاق و یعقب الفقر ؛  غنا در دل روح نفاق را پرورش می‏دهد و بدنبال خود بدبختی و فقر می‏آورد».

 ب )  غافل شدن از یاد خدا و فراموش کردن خدا نیز یکی دیگر از آثار زیان بار غنا و موسیقی است. امام صادق(ع) در تفسیر آیه شریفه  « واجتنبوا قول الزور »؛«  از گفتار باطل و ناروا بپرهیزید».  فرمودند: مراد از قول زوردر آیه   شریفه غناست. گفتار باطل و ناروا هر چیزی است که انسان را از خدا دور می‏کند و از راه درست منحرف می‏کند. امام صادق (ع) فرمودند:  «الغنا مجلس لاینظرالله الی اهله و هو مما قال الله عزوجل: «ومن الناس من یشتری لهوالحدیث لیضل عن سبیل‏الله» ؛  مجلس غنا و خوانندگی مجلسی است که خدا به اهل آن نمی‏نگرد و آنها را مشمول لطفش قرار نمی‏دهد. و این مصداق همان چیزی است که خداوند عز وجل فرموده: بعضی از مردم هستند که سخنان بیهوده را خریداری می‏کنند تا مردم را از راه خدا گمراه سازند».  در این روایت امام(ع) غنا و موسیقی را یکی از مصداق‏های گفتار بیهوده‏ای دانسته که انسان‏هارا از راه خدا گمراه می‏کند. در مورد گوش دادن به هرگونه آواز و ترانه و آهنگ وامثال اینها یک معیار کلی وجود دارد و آن اینکه اگر مناسب با مجالس لهو باشد حرام است و مشروط به تأثیر یا عدم تأثیر روی شنونده خاصی نیست.

 صداو سیما هم موظف به پیروی از نظرات رهبری انقلاب است و چنان که معظم له انحرافی مشاهده کند در مواقع لزوم رهنمودهای لازم را ارائه می‏دهند. در عین حال این موجب این نیست که راه نقد پژوهشگرانه بر برنامه‏های رادیو و تلویزیون

  به کلی مسدود باشد و چنین پنداشته شود که در برنامه‏های آن هیچ اشتباهی از جهت تطبیق با موازین اسلامی صورت نمی‏گیرد.